Brachytherapy of localized prostate cancer is implemented mainly in two different dose rates, being Low Dose Rate (LDR) and High Dose Rate (HDR). The α/β ratio of prostate cancer cells, although controversial, is predicted by invio and invitro experiments to be ≤3. This characteristic provides a theoretical advantage in favor of HDR brachytherapy in the treatment of prostate cancer. Whereas for LDR monotherapy which clinical experience is of long standing, 1 to 4 month elapsed time needed to reach total treatment dose due to low radioactivity of the sources and their low average photon energies make this treatment mode less effective radiobiologically, partially caused by low proliferation capacity of prostate cancer. HDR brachytherapy is more often used for high-risk patients as a boost treatment combined with external beam radiotherapy. On the other hand, the necessity of more than one implantation in contrast to LDR brachytherapy and high doses per fraction constitutes a disadvantage for HDR monotherapy against the normal tissue complication probability, even though lower total dose is required. Due to limited clinical experience, HDR monotherapy is not recommended except in controlled clinical trials. The aim of this review is to summarize radiobiologic essentials of brachytherapy practice in the treatment of prostate cancer.

Lokalize prostat kanseri tedavisinde brakiterapi uygulaması doz hızına göre düşük doz hızlı (Low Dose Rate; LDR) ve yüksek doz hızlı (High Dose Rate; HDR) olmak üzere ikiye ayrılır. Prostat kanseri için α/β oranı tartışmalı olmakla birlikte invivo ve invitro deney sonuçları α/β oranının ≤3 olduğunu göstermektedir. Bu faktör prostat kanseri tedavisinde HDR brakiterapi lehine teorik bir avantaj sağlamaktadır. Klinik deneyimin daha eskiye dayandığı LDR monoterapisinde ise kaynakların düşük radyoaktiviteleri nedeni ile toplam tedavi dozuna ulaşma süresinin 1-4 ay gibi bir süre alması, ortalama foton enerjilerinin düşük olması ve prostat kanserinin düşük proliferasyon kapasitesi tedavinin radyobiyolojik etkinliğini azaltmaktadır. HDR brakiterapisi genelde daha yüksek riskli hastalarda eksternal radyoterapi üstüne boost dozu şeklinde uygulanmaktadır. Ancak HDR monoterapisinin de LDR brakiterapiden farklı olarak birden fazla implant gerektirmesi ve toplam dozun daha düşük olmasına rağmen fraksiyon dozunun yüksek olması, sağlam doku koruması açısından bir dezavantaj oluşturmaktadır. HDR monoterapisi kısıtlı klinik deneyim nedeniyle kontrollü çalışmalar dışında kullanılmamaktadır. Bu derleme ile prostat kanseri tedavisinde brakiterapi uygulamalarının radyobiyolojik temellerinin özetlenmesi amaçlanmaktadır.